Supermaraton Pabianice, GIGA, 198,5 km, 5h26m, 240NP
1. w M4, 2. open
https://www.strava.com/activities/2379629527
Zasłużona nagroda za te godziny tłuczenia bazy zimą i wiosną.
A nie, czekaj... :P
Zdjęcie: @szrubko
#cycling #roadcyclist #roadcycling #kolarstwo #kolarstwoszosowe #wyscig #gonka #supermaratony #Pabianice #bici #bicicletta #ciclismo #ifeelborn #abus #abuscycling #born #eroecc #ForEverydayHeroes
A dziś:
ALWAYS wear a helmet, level extreme
Na moim "drugim podwórku" przekraczanie limitów jest poniekąd normą (kiedyś podyskutujemy sobie o percepcji pojęć: strach i ryzyko) a nie (nomen omen) wypadkiem. Z tego względu wiele energii i środków przeznaczanych jest na zapewnienie nam najwyższego możliwego poziomu bezpieczeństwa (czy też raczej: zminimalizowanie negatywnych efektów niechybnych dzwonów). Dobitny przykład widzicie poniżej.
Przygoda Zbyszka i Artura zaczęła się w mało fortunnym miejscu - po 2,1 km odcinka Wolibórz - Jodłownik Rajdu Świdnickiego. Dlaczego mało fortunnym? Ano dlatego, że przez te 2100 metrów kierowca raz (!) dotyka ("dotyka", nie "naciska") hamulca. W Hyundaiu i20 R5, którym podróżowała załoga nr 7 oznacza to okolice 200 km/h. Przy tej prędkości utrata przyczepności oznacza potężne tarapaty.
Zakres uszkodzeń zewnętrznych widzicie poniżej. Na całe szczęście (a raczej: w głównej mierze dzięki rozwiązaniom chroniącym zdrowie i życie chłopaków - klatce, wypełnieniom drzwi, pasom, fotelom, kołnierzowi HANS itd.) wyszli z tej przygody w relatywnie dobrym stanie - obaj są nieco poobijani i porządnie ponaciągani, Artur (pilot) ma pękniętą kostkę.
Zresztą wiele z wyżej wspomnianych rozwiązań, po podobnych do poniższych "testach na żywych organizmach", trafia do aut cywilnych, poprawiając bezpieczeństwo wszystkich z nas.
Dlaczego o tym piszę? Po części po to, by podzielić się z Wami informacjami związanymi z drugim ze sportów, które uprawiam (ten tu na nieco wyższym poziomie "rozgrywek"). Po części zaś po to, byście i Wy przez chwilę zastanowili się nad własnym "systemem bezpieczeństwa", czyli nad KASKIEM. OK, w rajdach dzwon to nie kwestia "czy" a "kiedy", więc prawdopodobieństwo jego zajścia jest bliskie 1. Sęk w tym, że jeśli miałby mi się przydarzyć dzwon na rowerze (w sumie kilka ich już było), chcę mieć czerep chroniony przez coś, co nie tylko wygląda, ale i oszczędzi komuś zbierania mnie do kupy łyżeczką.
Jak wiecie, do kieszeni nie lubię nikomu zaglądać. Na tym jednym jednak nie oszczędzajcie. Piuska od majfrendów naprawdę roboty nie zrobi - uwierzcie komuś, kto w tłuczeniu łbem o twarde powierzchnie ma już spore doświadczenie.
