Wszyscy kłamią

No dobra. Może nie wszyscy a prawie wszyscy. …i może nie „kłamią” a „koloryzują”. Żeby „ichniejsze” było lepsze, dłuższe, dalsze czy też bardziej barwne. Żebyś „musiał” czy „powinien” tak jak oni, tam gdzie oni. Bo jeśli nie, to „wstyd”, „przegrasz życie jako gassorundowiec”, „tyle stracisz”. Bo ich droga to jedyna droga.
Dziś więc będzie o długich dystansach, wysokich górach i tolerancji. O modnych ostatnio: „epickości” i „mityczności”. I o tym, że niejednokrotnie owa „mityczność” jest niczym innym jak mitem.

Nie pierwszy ogień – długie dystanse. W sumie to taki trochę strzał w stopę. W tym roku ścigałem się przede wszystkim w wersji Giga. Na szosie przekładało się to zwykle na pięć – sześć godzin jazdy i ponad dwieście kilometrów w siodle. Spotykały się te „wyczyny” z przeróżnymi ochami, achami i standardowym: „Stary, jak ty to robisz? Ja to bym stówy nie przejechał.” Teraz uwaga, bomba! Te dwieście i więcej kilometrów w siodle to żaden wyczyn. Żodyn. Przejedziesz i Ty. Kiedykolwiek się na to poweźmiesz. Ba, przejedzie praktycznie każdy, kto cokolwiek kręci na rowerze i ma BMI mniejsze niż rozmiar buta.
Dowód? Proszę bardzo. Jeden z bardziej znanych polskich dziennikarzy sportowych wymyślił sobie przejażdżkę trasą z Paryża do Roubaix. Tak, tą trasą. I przejechał. Zajęło mu to cały dzień, ale dał radę  bez większych problemów. Według mnie, sukces takiej wyprawy opiera się na dwóch założeniach: odpowiednim tempie i odpowiednim odżywianiu. Na niczym więcej. To, tak zwane, „wytrenowanie czy też „wyjeżdżenie” jest pomocne, ale wcale nie konieczne. Reasumując: jesteś w stanie przejechać praktycznie każdy dystans, który sobie wymyślisz. Nie daj sobie wmówić, że to dla wybranych. Dobierz odpowiednie tempo, jedz ile wlezie, zatrzymuj się tyle razy, ile uznasz za słuszne. Zauważysz, że największym problemem i tak będą plecy a w szczególności południowa ich część – ta z tym charakterystycznym pęknięciem.  😉

A jak to jest z wysokimi górami? Cóż… Internety Ci najpewniej powiedzą, żeś głupi, bo jadąc gapisz się w Garmina, kręcisz w kółko tę samą rundę i jesteś więźniem konsumpcjonizmu. Zamiast tego, powinieneś pierdolnąć wszystkim, wyjechać malować płoty w Norwegii czy żenić skarpety na kilogramy (to akurat niegłupie – „bicie” na nich lepsze niż na narkotykach). Wszystko dlatego, że musisz pokonywać epickie podjazdy bez miernika, pstrykać zylion zdjęć zachodom słońca (ja tam wolę na nie po prostu patrzeć) i kręcić filmiki, które koniecznie w postprodukcji udźwiękowisz odgłosem wolnobiegu.
W istocie, nie musisz z niczego rezygnować. Możesz mieć jedno i drugie. I trzecie. Możesz mieć to, co sobie wymyślisz i zaplanujesz. A sama wyprawa w Alpy czy Pireneje to nic „epickiego”. W dobie tanich lotów, szybkich samochodów, wygodnych autostrad i braku granic jesteś w stanie najeździć się po wysokich górach do oporu. Ba, możesz w nie wracać tak często, jak Ci się zachce. I nie musisz „zrobić” wszystkich podjazdów na raz. Jeszcze mi się nie zdarzyło, by mi jakiś spierdolił – zawsze był dokładnie tam, gdzie mi go Google Maps wyrysowało. Ponadto, uwierz mi, że tydzień w Livigno czy Lourdes może być/jest dużo tańszy niż tożsamy okres czasu spędzony, na przykład, w Mielnie.
Zwykle dwa razy w roku organizujemy z kumplami kilkudniowe (maks. tygodniowe) wyjazdy w Alpy czy Pireneje. O jednym z nich Maciek Hop pisał tutaj. Jeszcze nam się nie zdarzyło, by kosztowały one więcej niż 200 złotych od osoby za dzień. Ze wszystkim: przelotami z rowerami, noclegami, wypożyczeniem auta itd. Wystarczy je z głową zaplanować.
A gdy się już tam znajdziemy, każdy korzysta z tego, co wokół niego, na swój sposób. Jeden będzie trzymał sweetspot na całym podjeździe pod Hautacam, drugi będzie się wlókł, robiąc co chwilę zdjęcia. Jeden będzie jeździł siedemdziesiąt kilometrów dziennie, drugi (tak, tak Pietrek) będzie tłukł 150 km i 6000 m w pionie co dnia. Jeden przyjechał potrenować (tak, tak – „Trenuj w górach, ścigaj się na płaskim” – do porzekadeł w praktyce wrócimy wkrótce), drugi pojeździć bez planu. Czy któryś z nas jest lepszy? Czy któryś jest gorszy? Nie. Różnimy się. I tyle. Łączy nas rower, ale mamy nań nieco odmienne spojrzenia. I nauczyliśmy się to akceptować. To pojęcie zwane jest tolerancją.

No właśnie, tolerancja… „Musisz„, „powinieneś„. To  zwroty, z którymi mam problem. Nie mam problemu z czyimkolwiek sposobem na życie (o ile nie szkodzi innym) – każdy ma jakiś. Ba, nader cenię tych, którzy są w jego realizacji konsekwentni. Mają za to ode mnie pokłony szacunku dopóty, dopóki nie ubzdurają sobie, że ich misją w życiu jest nawracanie innych na ten ich – jedyny słuszny.
Coś Ci zatem podpowiem, kaznodziejo. Robisz to źle. Jeśli ktoś całe życie jeździ tę samą rundę pod Warszawą, coraz szybciej i szybciej, ale najdłuższy podjazd, jaki w życiu jechał ma 155 metrów przewyższenia, nie pisz do niego i jemu podobnych, że „muszą” jeździć po górach, bo „nie wiedzą, co tracą” i „marnują czas, zamieniając się w chomiki”. Jak by Ci to  napisać, żeby Cię nie urazić… O! Wiem! Chuj Ci do tego, co „muszą” i „powinni„. Podejmujesz się oceny czyichś działań i decyzji, głosząc przy tym pejoratywne osądy, bez chwili refleksji. Nie zastanawiasz się zapewne ani chwili nad celami, pragnieniami, ograniczeniami czy upodobaniami osób do których piszesz. Traktujesz wszystkich jedną miarą, uznajesz za gorszych od siebie – przecież, głupcy, tracą to wszystko, co Ty już masz.
Uwierz mi, że więcej dobrego zdziałasz, publikując po prostu swoje zdjęcia i opis przygód, które przeżyłeś oraz Twoje wrażenia z nimi związane. Pośród swoich czytelników znajdziesz wtedy i takich, którym się to, co opiszesz spodoba. Wtedy sami Cię poproszą o podanie sposobu na „życie wg Ciebie”. Ci mniej zdecydowani wybiorą sobie interesujące ich fragmenty. Nie wciskaj im tego wszystkiego jednak kolanem w gardła, na siłę. Nie twórz sztucznych podziałów tam, gdzie ich nie ma. Kolarstwo (w którejkolwiek z postaci) to nie piłka nożna. Nie chcę w sklepie, obok skarpet, znaleźć szalików w barwach „Kolarzy romantycznych” czy „Gassowców”. Nie miej również pretensji, że publice nie podoba się coś, w co włożyłeś kupę pracy i serca. Podoba jej się to, co się podoba.
Różnimy się, dzięki czemu świat wokół nas jest bardziej ciekawy. Dzięki temu jeździmy na różnych rowerach, w różne miejsca i z różną prędkością. I nikt z nas nie jest przez to gorszy od kogokolwiek innego. Peace.

…a do Ciebie, Drogi Czytelniku mam prośbę: szanuj różnice, o których pisałem powyżej. Nie obrażaj nikogo. Tym bardziej, że łączy nas jedna zajawka. Nie pisz na przykład, że Ci wstyd za tych, którzy jeżdżą wpatrzeni we wskazania miernika. Możesz ich nie rozumieć, ale to nie powód do okazywania braku szacunku.
Jeśli jednak wiesz lepiej od innych, w jaki sposób mają żyć oraz zamierzasz ową wiedzę manifestować w każdy znany Ci sposób – rozumiem Cię i szanuję. Jednocześnie serdecznie pozdrawiam środkowym palcem oraz życzę udanej podróży.

Przemek

PS Spodobało się? Udostępnij, skomentuj i/lub „polub” fanpage na FB. Dziękuję.