2018

Kilka miesięcy temu, w pierwszym wpisie ustaliliśmy, że w większość odmian amatorskiego ścigania jestem cienki jak dupa węża. Ustaliliśmy również, że gram tylko w to, w co mogę wygrać. Jak się okazuje, to jedynie z pozoru wykluczające się założenia. Receptą jest oczywiście odpowiedni dobór imprez. Siedzę zatem i ogarniam przedstartowe noclegi na sezon 2018.

W moim przypadku sprawa jest mało skomplikowana. Nie ścigam się tam, gdzie ładnie. Ścigam się tam, gdzie łatwo. Tego „ładnie” i tak nie byłbym w stanie docenić – jedyne, co widzę w trakcie wyścigu w górach to: ciemne plamy, przednie koło i zady tych, którzy mnie wyprzedzają. A gdzie jest „łatwo”? Tam, gdzie długo i płasko. Sprawdzone. Dużo prościej jest nauczyć się trzymać mocne, równe tempo przez siedem godzin, niż próbować wytrzymać wycieczki w czerwone (ba, bordowe!), które fundują konie na krótszych dystansach. Istnieje również dodatkowy bonus – im więcej kilometrów do przejechania, tym mniej konkurentów na starcie.  😉
Idę na łatwiznę? Tak. Ścigam się w ogórkach? Jasne.
Tylko która z amatorskich gonek ogórem nie jest? Na mecie każdej z nich czeka taki sam kawałek plastiku. Co z tego, że sołtys lepiej ubrany i balonów więcej? To taka sama zabawa w ściganie jak tydzień później, dwie wioski dalej.
Wiem, wiem – mamy pięciu czy siedmiu asów, którzy będą Ci tłumaczyć, że ścigać należy się tam i tylko tam, gdzie i oni będą. Mają prawo tak twierdzić. A Ty masz prawo mieć to w dupie. I robić to, co sprawia Ci najwięcej frajdy.

Ja swojej ponownie poszukam w cyklu Supermaratonów (EDIT: lub podobnym – errata na końcu wpisu), czyli w Pucharze Polski Amatorów w Maratonach Szosowych. Dlaczego tam? Bo tam potrafię coś wygrać. Proste. Pasuje mi dystans (zwykle ponad dwieście kilometrów), pasuje mi tempo (okolice 40 km/h), pasują mi ludzie (no, z dwoma wyjątkami ;). Atmosfera znacząco różni się od tej, którą znam z wyścigów masters – relację z wnętrza peletonu dałoby się niejednokrotnie puścić przed 22:00. Najczęściej zresztą to ja najgłośniej drę japę.  😉
Cała impreza to zwykle jeden wielki piknik. Wiesz, taki z białą kiełbą z wody, robiącą za posiłek regeneracyjny i ciastami od Koła Gospodyń Wiejskich.
Nader doceniam również stosowany tamże system startu w niewielkich (około piętnastoosobowych) grupach. Bo ja NIENAWIDZĘ masowych imprez (ot, przywara mizantropa). Piana na ustach, śmierć i zniszczenie w oczach każdego spośród tysięcy chłopa stojących wraz z Tobą w sektorze. Brrrrrr… Pierwsze dzwony jeszcze przed przejazdem przez pomiar czasu na kresce. Kolejne na pierwszym winklu. Kości mi się zwykle ładnie zrastają. Karbon się jeszcze nie zrósł.

Co oprócz PP w Maratonach Szosowych? Jest plan, by się spróbować w trajtlonie. Ale nie, nieeee… To nie tak, jak myślisz. Biegam mniej więcej tyle, ile pływam. A nie pływam w ogóle. Pozostaje więc rower. I udział w sztafecie. Organizują od czasu do czasu zawody takowych na dystansie „pełnego ajronmena”. 180 km na rowerze? Sounds like fun.
Tutaj mała dygresja: w przygotowaniach pomoże mi guru polskich bikefitterów, czyli Jarek Dymek z krakowskiego Veloartu. Opiszę więc, jakich zmian dokonać w zwykłym rowerze szosowym, by zmaksymalizować zysk aero wynikający z optymalizacji pozycji.

Tyle ze wstępnych planów startowych. Coś tam pewnie jeszcze wskoczy. No i tradycyjnie wybiorę się z kumplami na umieranie w wysokich górach. W tym roku Szwajcaria i/lub Dolomity. Będzie o czym pisać.

Wspominałem, że właśnie ogarniam przedstartowe noclegi, na koniec zatem „pro tip” na ich temat: celuj w gospodarstwa agroturystyczne lub mieszkania w modelu AirBNB. W hotelu zwykle zabraknie dostępu do kuchni (czyli do świeżo ugotowanego ryżu czy makaronu na śniadanie), nie wpuszczą Cię z rowerem do pokoju i nie pozwolą wykąpać po wyścigu („bo doba do dziesiątej, psze pana”).
Ja mam już klika sprawdzonych miejscówek. Poszukaj swoich.

ERRATA
Okazało się, że publikacja wpisu na temat imprez z cyklu Supermaratonów zbiegła się w czasie z gównoburzą, sukcesywnie podlewaną świeżutkim łajnem przez organizatorów poszczególnych wyścigów.

Nie było mi dane poznać żadnego z panów osobiście a ich personalia średnio mnie interesują. Interesuje mnie (frekwencja na imprezach wskazuje, iż nie tylko mnie) określony format rozgrywania amatorskiej imprezy sportowej. W dalszym ciągu planuję zatem starty w tej formule, jakkolwiek się ona będzie nazywała i gdziekolwiek odbywała. Najbezpieczniej jest więc stwierdzić, iż zobaczymy się na kresce startowej wyścigów podobnych do Supermaratonów AD2016-2017.