Pryszcze Ronaldo

Drogi Maćku,

piszę do Ciebie z oddali, gdyż zwykle im większy dystans, tym lepszy ogląd na sprawy przeróżne. Zarówno błahe jak i ważkie. Do tej drugiej kategorii zaliczam, między innymi, dobrostan dyscypliny sportowej, na którą obaj jesteśmy tak bardzo zajawieni. Niezmiernie mnie przeto cieszą Twe próby ożywienia atmosfery na przeróżnych kolarskich wydarzeniach. Impreza na torze w Pruszkowie? Niedawne przełaje w Koziegłowach? Zawsze z Pandą o kilka, kilkanaście, kilkadziesiąt procent zwiększacie ilość kibiców. Ba! Czasami Wy dwoje to sto procent zainteresowanych! Chapeau.
Zawsze również po takim wypadzie na Twoim blogu pojawia się wpis o podobnej konstrukcji: trochę pojojczysz na znikomą ilość kibiców (zasadnie), ocenisz poziom organizacji i promocji (obiektywnie), sprzedasz organizatorom kilka rad na przyszłość (zwykle nader celnych) oraz zapytasz o to, co musiałoby się wydarzyć, by kibiców było więcej (retorycznie).

Tym razem postanowiłem Ci z oddali pomóc. Bo Cię lubię przecie. Podpowiem Ci więc zaraz, co musiałoby się wydarzyć, by kibiców na imprezach było multum a nade wszystko: co działaczom dadzą Twoje cenne rady.
Chuja dadzą, niestety. Spieszę wyjaśnić dlaczego.

Po pierwsze primo: kolarstwo to w Polsce sport niszowy. Jak byśmy nie próbowali zakłamywać rzeczywistości, jakich fikołków nie wyczyniali, powyższe pozostanie faktem. To, że „ostatnio w Polsce kolarstwo stało się bardzo popularne” nie oznacza, że nagle mamy miliony kibiców i adeptów trudnej sztuki pedałowania. To oznacza, że jest nas raptem kilka, może kilkanaście tysięcy. Dobra, w porywach do stu koła. Liczyłem to zresztą niedawno.
Zauważ – gdybyśmy dobrze przysiedli do mojej i Twojej bazy fanów, okazałoby się pewnie, że „znamy” prawie wszystkich kolarzy amatorów w Polsce. W niemalże czterdziestomilionowym kraju.
A ilu z nas tak na serio interesuje się przełajami czy torem? Pewnie promil. Bo poszczególne odmiany kolarstwa to nisze w niszy. I na nic argumenty w stylu „ale w Belgii się dało”. To trochę jak z drugim najpopularniejszym sportem świata (nie martw się, ja też nie wiedziałem, który to – z pomocą przyszedł dopiero wujek Google). Tak, to krykiet. Jak widzisz, mało istotny jest fakt, iż gdzieś ktoś za czymś szaleje. To nie wystarczy, by szalał ktoś inny, choćby za miedzą. Wyobraź sobie na ten przykład, że znajomy Brytyjczyk, z wypiekami na twarzy namawia Cię do wzięcia udziału w zawodach purringu. Zajawiony jest bowiem nań jak Ty na kolarstwo. Słuchasz z gasnącym zainteresowaniem, oglądasz kilka przydługich filmów na YT i myślisz: „no kurwa, kretyn”.
I o nas też czasami tak myślą. Zwykle wtedy, gdy z wypiekami na twarzach opowiadamy o trzystu kilometrach w siodle, niuansach wyścigów szosowych czy zaletach ścigania na  dwudziestostopniowym mrozie. Nam się wydaje, że to wszystko tak bardzo fascynujące przecie. A naszym słuchaczom nie. Bo kolarstwo to nudny sport. Nudny do oglądania. Ba, nudny do oglądania nawet dla tych, którzy go uprawiają. Sam przyznasz, że wystarczą Ci pięciominutowe „hajlajtsy” z etapów TdF. Wiosenne klasyki pewnie obejrzysz w całości tylko dlatego, że dobrze wchodzą podczas sesji na trenażerze.
Co więcej, nawet jeśli lubisz oglądać kolarskie zawody, wolisz oglądać je w telewizji czy na ekranie komputera. Bo współcześnie poziom realizacji transmisji, w większości przypadków, oferuje ciekawsze doznania niż skakanie przy trasie w trybie „live”. Kiedyś, przekaz z meczu piłki nożnej to kilkanaście białych punkcików na ekranie. Dziś te białe punkciki to wągry na twarzy Cristiano Ronaldo. W rozdzielczości UltraHD.
Tak szczerze, ja również wolę relacje na RedBullTV, gdy mi się kobieta ściga. Ujęcia z kilkunastu kamer, międzyczasy, klasyfikacje, komentarz, analiza sytuacji, newsy z boksów technicznych, powtórki udanych i nieudanych akcji. Ciężko to przebić bieganiem w losowe miejsca trasy.
A właśnie – kogo my w sumie lubimy oglądać? Członków rodziny (bo wypada) i gwiazdy (bo chcemy być choć troszkę,  troszkę jak one). A gwiazd światowego formatu mamy niewiele. Dla przeciętnego Kowalskiego, największymi gwiazdami polskiego kolarstwa są Michał Kwiatkowski i jego brat – Dawid. Obaj z Gorzowa. Dobra, jest jeszcze Majka i Majka. Dlaczego tylko troje? Bo w naszej powszechniej świadomości funkcjonują tylko dwie imprezy kolarskie: igrzyska olimpijskie i Tour de France. Maja zrobiła dwie blachy na igrzyskach, Rafał jedną, do której dorzucił grochy TdF. Kwiatek z Ponferradą już się tak Kowalskiemu do łba nie wbił. Dlatego ma pewnie większe problemy z łowcami autografów na ulicach Livigno, niźli Wrocławia. Mogliby pewnie spróbować częściej porobić za gadające głowy w telewizjach śniadaniowych, ich sezon trwa jednak jakieś jedenaście miesięcy i nie bardzo mają kiedy.
Odpowiesz pewnie, że gwiazdy da się wykreować nawet w niszowych sportach, podając za przykłady: skoczków narciarskich czy Anitę Włodarczyk. Tak, pełna zgoda. Tylko skoki narciarskie od lat funkcjonują zimą w każdym polskim domu jako dodatek do niedzielnego kotleta. A w Anitę Włodarczyk (jak i resztę lekkoatletów) Orlen wpompował przez lata grube miliony. Czyli potrzeba grubych hajsów. Ale hola, hola! Ja tu widzę światełko w tunelu! Przecież PZKol w końcu też ma finansowanie z Orlenu! Ponoć 3-4 miliony rocz… A nie, kurwa, czekaj…

Co nam więc pozostaje? Cieszyć się tym, co mamy. Jarać się naszą zajawką i próbować zarazić nią innych. Ale nie obrażać się na nich, gdy będą mieli inne plany. Lub gdy im się po prostu nie zechce. Mają do tego prawo.

Pozdro600 z Algarve,
P.

PS Spodobało się? Udostępnij, skomentuj lub „polub” fanpage na FB. Dziękuję.

O MNIE
Na imię mi Przemek. Jeżdżę na rowerze. W miarę często. Piszę o rowerach. Nie za często. Jakiś czas temu stworzyłem markę odzieży kolarskiej – eroe.cc oraz projekty mamOC.pl, mamNNW.pl i ServiceCourse.pl.
Rzuć okiem w wolnej chwili, zapraszam.
Znajdziesz mnie również na Facebooku, Instagramie i Twitterze , jeśli akurat tego bardzo potrzebujesz.