VO2 Max Booster Program by Jesper Bondo Medhus

Przeczytałem, zrobiłem, nie zwyciężyłem. A miało być tak pięknie. Ale od początku…

Info na temat rzeczonego dwutygodniowego programu treningowego podesłał mi kumpel. Poczytałem i postanowiłem przetestować na sobie, gdyż ogólne założenia nader do mnie przemawiały. Autor, zajawiony na kolarstwo lekarz, zbudował ów koncept w oparciu o, proste skądinąd, przeświadczenie: według niego, okolice progu FTP czy sweetspotu to żaden magiczny poziom – nie zachodzą tam żadne przemiany, które nie zachodziłyby powyżej czy poniżej. Po prostu, poniżej zachodzą one wolniej, powyżej – szybciej. Na „papierze” wygląda/wyglądało to bardzo sensownie, przyznasz. A co pokazała praktyka?

Poszczególne etapy cyklu treningowego (wraz z komentarzem autora) znajdziecie tutaj.

Aby to całe moje testowanie miało sens, starałem się trzymać zaleceń co do wata. Wnioski? Pierwszy i podstawowy: chyba trochę zbyt łatwe to. OK, pierwszy dzień, czyli test pięciominutowy, bolał. Zapiekło również trzeciego dnia. Reszta wchodziła jak w masło a każdy z treningów generował jakoś 50-80 TSSów. Dla mnie to jednak chyba trochę mało. Wydaje mi się, że potrzebuję jednak okolic 120-150. Odczucia z ostatnich dwóch dni (fruwałem bez zadyszki) również nieco chyba zakłamały rzeczywistość. A ta okazała się brutalna.

Zawierzając panu Medhusowi, wybrałem rozpisany przez niego program jako BPS przed mistrzostwami Polski w jeździe na czas. Oj, to był błąd. Przeżyłem w Parzęczewie dwa spośród najgorszych dni na rowerze ever. Liczyłem, iż ów VO2 Max Booster pozwoli dorzucić  z 10-20W w całym zakresie. No nie, nie pozwolił. Tak drewnianej nogi daaaaaawno nie miałem. Brak siły, korby odbijały przy jakimś śmiesznym tętnie. Wniosek (jakże odkrywczy zresztą): nic nie zastąpi treningu „celowanego” pod określony typ wyścigu/wysiłku. Trzydziestosekundowe interwały nie przygotowały mnie do interwału trzydziestominutowego. No shit, Sherlock.

Więc tu się z panem Jesperem nie zgodzę: jego treningi (te w okolicach VO2 Max) zbyt wielkiego wpływu na niższe rejestry (te w okolicach FTP i poniżej) nie będą miały. To ITT lepiej przygotowałbym się tłukąc np. siłę specjalną w okolicach progu.

Czyli co, cały program o kant dupy rozbić? Nie. Jest jeden aspekt, dla którego warto go na sobie przećwiczyć. Aspekt, którego wartość i ja bardzo doceniam. Już w trakcie tych dwóch tygodni zauważyłem, iż czerwone pole blednie – robi się jasnoróżowe. Ostatnio zaś czuję się nader „komfortowo” (z braku bardziej adekwatnego określenia) jadąc wysoko powyżej progu. Wysoko i zaskakująco długo. Ostatnio, na przykład, zdarzyło mi się w trakcie gonki i ustawki, przytrzymać zdrowo powyżej 10 minut (jakoś 12 i 13,5 minuty) na tętnie o 8-9 uderzeń wyższym od LTHR. Tam zawsze baaaaardzo bolało. Bolało na tyle, że po kilku minutach mówiłem „pas”. Teraz jest „dobrze”: boli, piecze, ale wszystko do wytrzymania. A noga, ku memu zaskoczeniu, nie chce się szybko poddać.

Test pięciominutowy również pojechałbym mocniej, niźli ten rozpoczynający cały program. Wynika to poniekąd z faktu, iż teraz dokładnie wiem, jak rozłożyć siły, zatem uzyskanych wyników nie da się do końca porównać.
Dla zainteresowanych: przez 3,5 minuty trzymasz z siodła okolice 120-125% FTP, potem starasz się to utrzymać przez 1,5 minuty w korbach i ostatnie 30s all-out, do pustego baku. Z pomocą w wyznaczeniu inicjalnego poziomu przychodzi również oczywiście krzywa CP (o ile jej używasz). Wkrótce zresztą i o niej kilka słów napiszę.

Reasumując: to nie jest program treningowy który, jak utrzymuje autor, wywrze podobny efekt na większość zakresu mocy, którą dysponujesz. Na pewno jednak w znaczącym stopniu ułatwi Ci przecierpienie kluczowych momentów wyścigu. Kilka z podanych treningów zapewne włączę do własnego programu, do przejechania w pierwszy dzień mikrocyklu.

Chętnie również porównałbym swoje odczucia z Twoimi. Spróbujesz i dasz znać?